Annelik zor zanaat

Bu aralar o kadar fenayım ki bunu Selim'e yansıttığım için de kahroluyorum. Çocuk büyütmek gerçekten çok zor ve çok büyük sabır gerektiriyor. Yorgunluk, sıkıntı falan derken insan bazen kopma noktasına geliyor. Sanki el kadar çocuk anlayacakmış gibi de sesimi yükseltiyorum. Sonra daha kötü oluyorum, ben kötü anneyim niye bağırdım çocuğumu üzdüm diye içim içimi yiyor.

Mesela bugün gerçekten zor bir gündür benim için. Saniye yerinde durmadı desem yeridir yani. Uyuduğu 2 saatlik öğlen uykusu haricinde enerji tavan bir haldeydi resmen Selim. Öncelikle bir kavanoz pekmezi yere düşürerek başladı güne. Halimizi siz düşünün. Derken çok uykusu geldiği için dalana kadar ağlama krizi. Sonra oto koltuğuna kusma vakası. Tempomuz baya yüksekti bugün. Çocuğumun hakkını yemeyeyim uyku ve yemek düzeni gayet düzgün, doğduğundan beri herşeyimiz saatli. Birde öyle olmasa ne yapardım bilemiyorum. 

Çocuğunu tek başına büyüten, evi bal dök yala kıvamında olan, saçlar fönlü, makyajlı supersonik anneler gerçekten var mı bu dünyada? Bunu o kadar çok merak ediyorumki. Şayet varsa anormal olan benim demektir. Bu saydıklarımın hepsinin bir arada olması tamamen hayal bana. 

Peşpeşe çocuk doğuranlar ise tamamen kutsal varlıklar benim için. Ben şu anda hiç ama hiç düşünmüyorum. Büyük de konuşmak istemiyorum ama Allah gerçekten isteyene versin. Dünyanın en güzel duygusu, her isteyen tatsın inşallah. Selim'i büyütüp tam herşeyi yoluna koydum derken sil baştan yapacağımı düşünemiyorum bile. Belki de ileride bu sözlerim için pişman olacağım ama şu an ki duygularım aynen böyle.

Sende çok ama çok özür diliyorum kuzucuğum bugün için. Annen biraz gerildi sanırım, yarın çok güzel geçecek birgün bizi bekliyor inşallah. 

Şimdi sen mışıl mışıl uyu sabaha kadar...